اسم سیرجان را که شنیده‌اید. سیرجان شهری در جنوب غربی کرمان است که جاذبه‌های بسیار زیادی دارد اما در بین تمام آن ها، یک باغی وجود دارد که از درختانش به جای میوه سنگ آویزان است. باغ سنگی سیرجان را شخصی به این شکل درآورده است که اکنون دیگر در قید حیات نیست اما داستان جالبی برای ساخت آن دارد. اطراف این باغ که بیابان است، حس دلهره‌آوری به آن داده که به عجیب بودن آن کمک کرده است. این باغ را فردی به نام درویش خان اسفندیارپور ساخته که روایات مختلفی در مورد او وجود دارد. در ادامه به داستان پشت پرده باغ سنگی سیرجان می‌پردازیم. با ما در مجله دلتا همراه شوید.
باغ سنگی سیرجان
آویزان کردن هر سنگ و احداث هر یک از درختان طی سال‌های طولانی انجام شده است و برای شخصی به نام درویش خان از معنای خاصی برخوردار بودند. درویش خان اسفندیار پور، شخصی ناشنوا و لال بود که در اطراف این منطقه، زمین‌هایی برای کشاورزی داشت. هرگاه در زندگی درویش خان اتفاقی روی می‌داد، یک سنگ و درخت جدید بنا می‌کرد؛ به‌عنوان مثال سنگی را که شبیه به سر تراشیده انسان است، به‌مناسبت سربازی رفتن پسرش بر درخت آویخت یا سنگ‌هایی که به‌مناسبت مرگ دوستان و عزیزانش آویزان شده‌اند و او به‌جای سنگ مزار، هر روز به آن‌ها سرمی‌زد.
داستان به وجود آمدن باغ سنگی سیرجان
در سال ۱۳۴۰، به خاطر اصلاحات ارضی، درویش خان اسفندیار تمام زمین‌هایش را از دست داد و این مسئله او را بسیار ناراحت و ناامید کرد. پس از گذشت چند سال، او که هنوز به خاطر از دست دادن زمین‌هایش ناراحت بود تصمیم گرفت که اقدامی کند که نشانه این ناراحتی باشد.
او یک روز صبح این ایده به ذهنش رسید که از درختان خشک شده اش سنگ آویزان کند.
درویش خان اسفندیار شروع به حفر کردن چاله‌هایی در زمین خشک کرد. او درختان خشکیده را در این چاله‌ها به وسعت زیادی کاشت و این کار را ادامه داد. زمانی که کاشت این درختان خشکیده تمام شد، شروع به آویزان کردن سنگ‌هایی از شاخه‌های درختان کرد. در نهایت وسعت این باغ سنگی به ۱۰۰۰ متر رسید و ۱۸۰ درختی که در آن کاشته شده بودند و سنگ‌هایی که مانند میوه از آن آویزان بود، حس غریب و گاهی هولناکی را به این باغ داده بود.
می‌گویند که درویش خان، از این کار بسیار راضی و خشنود شده بود و حس می‌کرد که نشانه ناراحتی و اعتراضش، به باغی منجر شده است که هرگز از بین نمی‌رود. خانواده او می‌گویند که شاید به دلیل آن که نمی‌توانسته صحبت کنید، این نوع اعتراض به ذهنش رسیده است.
راه های دسترسی
در جاده سیرجان به سمت بافت بعد از آن که چیزی حدود ۳۰ کیلومتر را گذراندید و از بلورد، حیدرآباد و میاندوآب عبور کردید می‌توانید تابلوی باغ سنگی سیرجان را مشاهده نمایید. با دیدن این تابلو بایه به جاده ای فرعی بپیچید که خاکی است.
سپس بعد از ۴ کیلومتر رانندگی می‌توانید باغ عجیب سنگی را ببینید که برای ورود شما آماده است.
اسم سیرجان را که شنیده‌اید. سیرجان شهری در جنوب غربی کرمان است که جاذبه‌های بسیار زیادی دارد اما در بین تمام آن ها، یک باغی وجود دارد که از درختانش به جای میوه سنگ آویزان است. باغ سنگی سیرجان را شخصی به این شکل درآورده است که اکنون دیگر در قید حیات نیست اما داستان جالبی برای ساخت آن دارد. اطراف این باغ که بیابان است، حس دلهره‌آوری به آن داده که به عجیب بودن آن کمک کرده است. این باغ را فردی به نام درویش خان اسفندیارپور ساخته که روایات مختلفی در مورد او وجود دارد. در ادامه به داستان پشت پرده باغ سنگی سیرجان می‌پردازیم. با ما در مجله دلتا همراه شوید.
باغ سنگی سیرجان
آویزان کردن هر سنگ و احداث هر یک از درختان طی سال‌های طولانی انجام شده است و برای شخصی به نام درویش خان از معنای خاصی برخوردار بودند. درویش خان اسفندیار پور، شخصی ناشنوا و لال بود که در اطراف این منطقه، زمین‌هایی برای کشاورزی داشت. هرگاه در زندگی درویش خان اتفاقی روی می‌داد، یک سنگ و درخت جدید بنا می‌کرد؛ به‌عنوان مثال سنگی را که شبیه به سر تراشیده انسان است، به‌مناسبت سربازی رفتن پسرش بر درخت آویخت یا سنگ‌هایی که به‌مناسبت مرگ دوستان و عزیزانش آویزان شده‌اند و او به‌جای سنگ مزار، هر روز به آن‌ها سرمی‌زد.
داستان به وجود آمدن باغ سنگی سیرجان
در سال ۱۳۴۰، به خاطر اصلاحات ارضی، درویش خان اسفندیار تمام زمین‌هایش را از دست داد و این مسئله او را بسیار ناراحت و ناامید کرد. پس از گذشت چند سال، او که هنوز به خاطر از دست دادن زمین‌هایش ناراحت بود تصمیم گرفت که اقدامی کند که نشانه این ناراحتی باشد.
او یک روز صبح این ایده به ذهنش رسید که از درختان خشک شده اش سنگ آویزان کند.
درویش خان اسفندیار شروع به حفر کردن چاله‌هایی در زمین خشک کرد. او درختان خشکیده را در این چاله‌ها به وسعت زیادی کاشت و این کار را ادامه داد. زمانی که کاشت این درختان خشکیده تمام شد، شروع به آویزان کردن سنگ‌هایی از شاخه‌های درختان کرد. در نهایت وسعت این باغ سنگی به ۱۰۰۰ متر رسید و ۱۸۰ درختی که در آن کاشته شده بودند و سنگ‌هایی که مانند میوه از آن آویزان بود، حس غریب و گاهی هولناکی را به این باغ داده بود.
می‌گویند که درویش خان، از این کار بسیار راضی و خشنود شده بود و حس می‌کرد که نشانه ناراحتی و اعتراضش، به باغی منجر شده است که هرگز از بین نمی‌رود. خانواده او می‌گویند که شاید به دلیل آن که نمی‌توانسته صحبت کنید، این نوع اعتراض به ذهنش رسیده است.
راه های دسترسی
در جاده سیرجان به سمت بافت بعد از آن که چیزی حدود ۳۰ کیلومتر را گذراندید و از بلورد، حیدرآباد و میاندوآب عبور کردید می‌توانید تابلوی باغ سنگی سیرجان را مشاهده نمایید. با دیدن این تابلو بایه به جاده ای فرعی بپیچید که خاکی است.
سپس بعد از ۴ کیلومتر رانندگی می‌توانید باغ عجیب سنگی را ببینید که برای ورود شما آماده است.
دژ قهقهه، زندان شاهان ایران