شگفتی‌های طبیعی برای اکثر مردم جذاب هستند، چرا که نشانه‌هایی از پر رمز و راز بودن طبیعت دارند. رودخانه مایانتویاکو در پرو، یکی از این شگفتی‌های طبیعی است که به‌خاطر جوشان بودن بی‌دلیلش شهرت دارد. برای خواندن جزئیات بیشتر درباره این رودخانه جوشان با مجله دلتا همراه باشید.
رودخانه مایانتویاکو
رودخانه مایانتویاکو ۲۵ متر عرض و ۶ متر عمق دارد، اما طول آن فقط ۶.۴ کیلومتر است. دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه هم می‌رسد، به حدی که تماس با آن حتی در حد چند ثانیه، موجب سوختگی درجه سه می‌شود. تابه‌حال حیوانات بدشانس زیادی هم در این رودخانه افتاده و غرق شده‌اند. با وجود اینکه چشمه‌های آب گرم ثبت شده زیادی در آمازون وجود دارند، اما هیچ‌کدام به بزرگی رودخانه شانای-تیمپیشکا نیستند.
سفر به مایانتویاکو
هر ساله، تعداد انگشت‌شماری از گردشگران به مایانتویاکو سفر می‌کنند تا طب سنتی مردم آشانینکا را تجربه کنند. جالب اینجا است که به‌جز تعداد کمی ارجاعات مبهم در نشریات حوزه نفت و گاز در دهه ۱۹۳۰، هیچ سند علمی درباره این رودخانه وجود ندارد.
این شگفتی طبیعی بیش از هفتاد و پنج سال است که توانسته از جلب توجه گسترده خودش را دور نگه دارد. برای اکثر پرویی‌ها، این رودخانه تنها یک افسانه است. زمین‌شناسان آن را رد کرده‌اند چرا که می‌گویند نیاز به حجم عظیمی از حرارت گرمایی زمین است تا حتی بخش کوچکی از رودخانه بجوشد و حوزه رودخانه آمازون هم بیش از ۶۴۰ کیلومتر با نزدیک‌ترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
داستان رودخانه مایانتویاکو
آندرس روزو، دانشمند زمین‌شناس دانشگاه متودیست جنوبی است که جز داستانی‌هایی که کنجکاوی‌اش را برانگیخته بود، هیچ دلیلی برای باور کردن وجود رودخانه جوشان نداشت.
او برای اولین بار در دوازده سالگی و از زبان پدربزرگش چیزهایی در این باره شنید. طبق داستانی که به او گفته شده بود، رودخانه توسط فاتحان اسپانیایی کشف شده است که برای پیدا کردن طلا تا اعماق جنگل پیش رفته بودند. تعدادی از مردانی که بازگشتند، درباره سرزمین خطرناکی صحبت می‌کردند که پر از آب‌های سمی، مارهای آدم‌خوار، گرسنگی و بیماری و از همه مهم‌تر رودخانه‌ای بود که می‌جوشید.
بیست سال بعد از صحبت روزو با پدربزرگش درباره رودخانه، بالاخره کسی را پیدا کرد که واقعا رودخانه را دیده بود و او کسی جز عمه خودش نبود. روزو اخیرا درباره این پدیده کتابی با عنوان «رودخانه جوشان: ماجراجویی و اکتشاف در آمازون» منتشر کرده است. او همچنین در حال انجام مطالعات زمین‌شناختی مفصلی درباره رودخانه جوشان و همکاری با بوم‌شناسان میکروبی برای بررسی موجودات اکستریموفیل ساکن در این آب‌های سوزان است.
شگفتی‌های طبیعی برای اکثر مردم جذاب هستند، چرا که نشانه‌هایی از پر رمز و راز بودن طبیعت دارند. رودخانه مایانتویاکو در پرو، یکی از این شگفتی‌های طبیعی است که به‌خاطر جوشان بودن بی‌دلیلش شهرت دارد. برای خواندن جزئیات بیشتر درباره این رودخانه جوشان با مجله دلتا همراه باشید.
رودخانه مایانتویاکو
رودخانه مایانتویاکو ۲۵ متر عرض و ۶ متر عمق دارد، اما طول آن فقط ۶.۴ کیلومتر است. دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه هم می‌رسد، به حدی که تماس با آن حتی در حد چند ثانیه، موجب سوختگی درجه سه می‌شود. تابه‌حال حیوانات بدشانس زیادی هم در این رودخانه افتاده و غرق شده‌اند. با وجود اینکه چشمه‌های آب گرم ثبت شده زیادی در آمازون وجود دارند، اما هیچ‌کدام به بزرگی رودخانه شانای-تیمپیشکا نیستند.
سفر به مایانتویاکو
هر ساله، تعداد انگشت‌شماری از گردشگران به مایانتویاکو سفر می‌کنند تا طب سنتی مردم آشانینکا را تجربه کنند. جالب اینجا است که به‌جز تعداد کمی ارجاعات مبهم در نشریات حوزه نفت و گاز در دهه ۱۹۳۰، هیچ سند علمی درباره این رودخانه وجود ندارد.
این شگفتی طبیعی بیش از هفتاد و پنج سال است که توانسته از جلب توجه گسترده خودش را دور نگه دارد. برای اکثر پرویی‌ها، این رودخانه تنها یک افسانه است. زمین‌شناسان آن را رد کرده‌اند چرا که می‌گویند نیاز به حجم عظیمی از حرارت گرمایی زمین است تا حتی بخش کوچکی از رودخانه بجوشد و حوزه رودخانه آمازون هم بیش از ۶۴۰ کیلومتر با نزدیک‌ترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
داستان رودخانه مایانتویاکو
آندرس روزو، دانشمند زمین‌شناس دانشگاه متودیست جنوبی است که جز داستانی‌هایی که کنجکاوی‌اش را برانگیخته بود، هیچ دلیلی برای باور کردن وجود رودخانه جوشان نداشت.
او برای اولین بار در دوازده سالگی و از زبان پدربزرگش چیزهایی در این باره شنید. طبق داستانی که به او گفته شده بود، رودخانه توسط فاتحان اسپانیایی کشف شده است که برای پیدا کردن طلا تا اعماق جنگل پیش رفته بودند. تعدادی از مردانی که بازگشتند، درباره سرزمین خطرناکی صحبت می‌کردند که پر از آب‌های سمی، مارهای آدم‌خوار، گرسنگی و بیماری و از همه مهم‌تر رودخانه‌ای بود که می‌جوشید.
بیست سال بعد از صحبت روزو با پدربزرگش درباره رودخانه، بالاخره کسی را پیدا کرد که واقعا رودخانه را دیده بود و او کسی جز عمه خودش نبود. روزو اخیرا درباره این پدیده کتابی با عنوان «رودخانه جوشان: ماجراجویی و اکتشاف در آمازون» منتشر کرده است. او همچنین در حال انجام مطالعات زمین‌شناختی مفصلی درباره رودخانه جوشان و همکاری با بوم‌شناسان میکروبی برای بررسی موجودات اکستریموفیل ساکن در این آب‌های سوزان است.
دژ قهقهه، زندان شاهان ایران