در اعماق جنگل‌های بارانی آمازون، در مایانتویاکوی پرو، رودخانه‌ای جریان دارد که دمای به شدت بالای آن موجب جوشش آب آن می‌شود.
شگفتی‌های طبیعی برای اکثر مردم جذاب هستند، چرا که نشانه‌هایی از پر رمز و راز بودن طبیعت دارند. رودخانه مایانتویاکو در پرو، یکی از این شگفتی‌های طبیعی است که به خاطر جوشان بودن بی‌دلیلش شهرت دارد. برای جزئیات بیشتر درباره این رودخانه جوشان با مجله دلتا همراه باشید.
بومی‌ها به آن رودخانه شانای-تیمپیشکا می‌گویند که معنی تحت‌اللفظی آن «جوشیده بر اثر حرارت آفتاب» است. آن‌ها باور دارند که آب گرم توسط ماری بزرگ به نام یاکوماما، یعنی مادر آب‌ها، آزاد می‌شود و تخته سنگ بزرگی هم به شکل کله مار در سرچشمه رودخانه در تأیید این حرف وجود دارد.
رودخانه مایانتویاکو دارای ۲۵ متر عرض و ۶ متر عمق است، اما طول آن فقط ۶.۴ کیلومتر است. دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه هم می‌رسد، به حدی که تماس با آن حتی در حد چند ثانیه، موجب سوختگی درجه سه می‌شود. تا به حال حیوانات بدشانس زیادی هم در این رودخانه افتاده و غرق شده‌اند. با وجود اینکه چشمه‌های آب گرم ثبت شده زیادی در آمازون وجود دارد، اما هیچ کدام به بزرگی رودخانه شانای-تیمپیشکا نیستند.
هر ساله، تعداد انگشت‌شماری از گردشگران به مایانتویاکو سفر می‌کنند تا طب سنتی مردم آشانینکا را تجربه کنند. جالب اینجا است که به جز تعداد کمی ارجاعات مبهم در نشریات حوزه نفت و گاز در دهه ۱۹۳۰، هیچ سند علمی‌ای درباره این رودخانه وجود ندارد. به نحوی، این شگفتی طبیعی بیش از هفتاد و پنج سال است که توانسته از جلب توجه گسترده دوری گزیند. برای اکثر پرویی‌ها، این رودخانه تنها یک افسانه است. زمین‌شناسان آن را رد کرده‌اند چرا که می‌گویند نیاز به حجم عظیمی از حرارت گرمایی زمین است تا حتی بخش کوچکی از رودخانه بجوشد و حوزه رودخانه آمازون هم بیش از ۶۴۰ کیلومتر با نزدیک‌ترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
آندرس روزو، دانشمند زمین‌شناس دانشگاه متودیست جنوبی است که جز داستانی‌هایی که کنجکاوی‌اش را برانگیخته بود، هیچ دلیلی برای باور کردن وجود رودخانه جوشان نداشت. او برای اولین بار در دوازده سالگی و از زبان پدربزرگش چیزهایی در این باره شنید. طبق داستانی که به او گفته شده بود، رودخانه توسط فاتحان اسپانیایی که برای پیدا کردن طلا تا اعماق جنگل پیش رفته بودند، کشف شده است. تعدادی از مردانی که بازگشتند، درباره سرزمین خطرناکی صحبت می‌کردند که پر از آب‌های سمی، مارهای آدمخوار، گرسنگی و بیماری و از همه مهم‌تر رودخانه‌ای بود که می‌جوشید.
بیست سال بعد از صحبت روزو با پدربزرگش درباره رودخانه، وی بالاخره کسی را پیدا کرد که واقعاً رودخانه را دیده بود و او کسی جز عمه خودش نبود. روزو اخیراً درباره این پدیده کتابی با عنوان «رودخانه جوشان: ماجراجویی و اکتشاف در آمازون» منتشر کرده است. او همچنین در حال انجام مطالعات زمین‌شناختی مفصلی درباره رودخانه جوشان و همکاری با بوم‌شناسان میکروبی برای بررسی موجودات اکستریموفیل ساکن در این آب‌های سوزان است. روزو امیدوار است که کتابش توجه بسیاری را به این شگفتی طبیعی و تهدیدات روزافزونش از جانب چوب‌بران غیرقانونی جلب کند. وی می‌گوید:”در اواسط دوره دکتری‌ام متوجه شدم که این رودخانه یک شگفتی طبیعی است و اگر کاری درباره‌اش نکنیم، مدت زیادی عمر نخواهد کرد.”
در اعماق جنگل‌های بارانی آمازون، در مایانتویاکوی پرو، رودخانه‌ای جریان دارد که دمای به شدت بالای آن موجب جوشش آب آن می‌شود.
شگفتی‌های طبیعی برای اکثر مردم جذاب هستند، چرا که نشانه‌هایی از پر رمز و راز بودن طبیعت دارند. رودخانه مایانتویاکو در پرو، یکی از این شگفتی‌های طبیعی است که به خاطر جوشان بودن بی‌دلیلش شهرت دارد. برای جزئیات بیشتر درباره این رودخانه جوشان با مجله دلتا همراه باشید.
بومی‌ها به آن رودخانه شانای-تیمپیشکا می‌گویند که معنی تحت‌اللفظی آن «جوشیده بر اثر حرارت آفتاب» است. آن‌ها باور دارند که آب گرم توسط ماری بزرگ به نام یاکوماما، یعنی مادر آب‌ها، آزاد می‌شود و تخته سنگ بزرگی هم به شکل کله مار در سرچشمه رودخانه در تأیید این حرف وجود دارد.
رودخانه مایانتویاکو دارای ۲۵ متر عرض و ۶ متر عمق است، اما طول آن فقط ۶.۴ کیلومتر است. دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه هم می‌رسد، به حدی که تماس با آن حتی در حد چند ثانیه، موجب سوختگی درجه سه می‌شود. تا به حال حیوانات بدشانس زیادی هم در این رودخانه افتاده و غرق شده‌اند. با وجود اینکه چشمه‌های آب گرم ثبت شده زیادی در آمازون وجود دارد، اما هیچ کدام به بزرگی رودخانه شانای-تیمپیشکا نیستند.
هر ساله، تعداد انگشت‌شماری از گردشگران به مایانتویاکو سفر می‌کنند تا طب سنتی مردم آشانینکا را تجربه کنند. جالب اینجا است که به جز تعداد کمی ارجاعات مبهم در نشریات حوزه نفت و گاز در دهه ۱۹۳۰، هیچ سند علمی‌ای درباره این رودخانه وجود ندارد. به نحوی، این شگفتی طبیعی بیش از هفتاد و پنج سال است که توانسته از جلب توجه گسترده دوری گزیند. برای اکثر پرویی‌ها، این رودخانه تنها یک افسانه است. زمین‌شناسان آن را رد کرده‌اند چرا که می‌گویند نیاز به حجم عظیمی از حرارت گرمایی زمین است تا حتی بخش کوچکی از رودخانه بجوشد و حوزه رودخانه آمازون هم بیش از ۶۴۰ کیلومتر با نزدیک‌ترین آتشفشان فعال فاصله دارد.
آندرس روزو، دانشمند زمین‌شناس دانشگاه متودیست جنوبی است که جز داستانی‌هایی که کنجکاوی‌اش را برانگیخته بود، هیچ دلیلی برای باور کردن وجود رودخانه جوشان نداشت. او برای اولین بار در دوازده سالگی و از زبان پدربزرگش چیزهایی در این باره شنید. طبق داستانی که به او گفته شده بود، رودخانه توسط فاتحان اسپانیایی که برای پیدا کردن طلا تا اعماق جنگل پیش رفته بودند، کشف شده است. تعدادی از مردانی که بازگشتند، درباره سرزمین خطرناکی صحبت می‌کردند که پر از آب‌های سمی، مارهای آدمخوار، گرسنگی و بیماری و از همه مهم‌تر رودخانه‌ای بود که می‌جوشید.
بیست سال بعد از صحبت روزو با پدربزرگش درباره رودخانه، وی بالاخره کسی را پیدا کرد که واقعاً رودخانه را دیده بود و او کسی جز عمه خودش نبود. روزو اخیراً درباره این پدیده کتابی با عنوان «رودخانه جوشان: ماجراجویی و اکتشاف در آمازون» منتشر کرده است. او همچنین در حال انجام مطالعات زمین‌شناختی مفصلی درباره رودخانه جوشان و همکاری با بوم‌شناسان میکروبی برای بررسی موجودات اکستریموفیل ساکن در این آب‌های سوزان است. روزو امیدوار است که کتابش توجه بسیاری را به این شگفتی طبیعی و تهدیدات روزافزونش از جانب چوب‌بران غیرقانونی جلب کند. وی می‌گوید:”در اواسط دوره دکتری‌ام متوجه شدم که این رودخانه یک شگفتی طبیعی است و اگر کاری درباره‌اش نکنیم، مدت زیادی عمر نخواهد کرد.”
دژ قهقهه، زندان شاهان ایران