شهر لانگیرباین نروژ در جزایر سوالبارد، یک شهر قطبی است که هیچ‌کس حق مردن در آن‌را ندارد. با مجله دلتا همراه باشید تا به شهری برویم که مردن در آن ممنوع است.
شهر لانگیرباین نروژ
از سال ۱۹۵۰ قانون مردن ممنوع در لانگیرباین آغاز شد و مردم این شهر حق مردن نداشتند، حتی اگر تمام زندگیشان را آن‌جا زندگی کرده بودند. مردم این شهر، زمانی‌که لحظه مرگشان می‌رسد، مجبور هستند تا این شهر را ترک کنند و بقیه زندگی خود را بیرون از جزیره زندگی کنند.
اگر هم بر‌حسب اتفاق در لانگیرباین کسی بمیرد، جسد آن فرد خارج از شهر دفن می‌شود. البته این تصمیم خیلی غم‌انگیز است و برای کسانی که سال‌ها در این شهر زندگی کرده‌اند می‌تواند به نوعی بدترین قانون ممکن باشد، اما قطعا باید بدانید که برای هر تصمیمی منطق و دلیلی وجود دارد.
دلیل تصویب قانون مردن ممنوع در شهر لانگیرباین
در سال ۱۹۵۰ عده‌ای از محققان متوجه شدند که اجساد کسانی که در قبرستان‌های این شهر دفن شده بودند تجزیه نشده‌اند و این موضوع خود دلیل وحشت بسیاری از دانشمندان شده بود، چرا که برخی از این اجساد ویروس‌های کشنده‌ای را در خود داشتند که با تجزیه‌نشدن آن‌ها در خاک سبب می‌شد تا این ویروس‌ها زنده باشند و مجدد سبب بروز مشکل در شهر باشند.
دلیل این اتفاق نیز دمای هوای به‌شدت پایین این شهر است که اجازه تجزیه اجساد را نمی‌دهد و جسم مردگان نروژی در شهر لانگیرباین به طور کامل سالم نگهداشته می‌شود. از همین رو بود که این قانون مردن و دفن جسد در این شهر نروژی برای همیشه ممنوع اعلام شد.اما این به این تعبیر نیست که هیچ‌کس در این شهر نمی‌میرد، بلکه فقط کسی را در قبرستان شهر لانگیرباین دفن نمی‌کنند.
مسئولین شهر لانگیرباین نمی‌خواستند اتفاقی برای کشور نروژ رخ دهد. بنابراین قانونی مبنی بر مردن ممنوع را در این شهر وضع کردند تا اجسادی که بیمار بوده‌اند با آب شدن جسدشان بیماری‌های آن‌ها در محیط پخش نشود و فاجعه انسانی رخ ندهد.
هنوز معلوم نیست ویروس‌ها و باکتری‌های بدن مردگان چه تأثیراتی می‌تواند روی بدن افراد زنده داشته باشد ولی با همه این حرف‌ها، این شهر در سال ۱۹۵۰ تصمیم گرفت که قید همه‌چیز را بزند و مرگ‌ومیر و دفن را غیرقانونی اعلام کند.
مردن هنوز در لانگیرباین نروژ ممنوع است، تا ساکنین دیگر این شهر در معرض خطر بیماری‌های مردگان قرار نگیرند.
شهر لانگیرباین نروژ در جزایر سوالبارد، یک شهر قطبی است که هیچ‌کس حق مردن در آن‌را ندارد. با مجله دلتا همراه باشید تا به شهری برویم که مردن در آن ممنوع است.
شهر لانگیرباین نروژ
از سال ۱۹۵۰ قانون مردن ممنوع در لانگیرباین آغاز شد و مردم این شهر حق مردن نداشتند، حتی اگر تمام زندگیشان را آن‌جا زندگی کرده بودند. مردم این شهر، زمانی‌که لحظه مرگشان می‌رسد، مجبور هستند تا این شهر را ترک کنند و بقیه زندگی خود را بیرون از جزیره زندگی کنند.
اگر هم بر‌حسب اتفاق در لانگیرباین کسی بمیرد، جسد آن فرد خارج از شهر دفن می‌شود. البته این تصمیم خیلی غم‌انگیز است و برای کسانی که سال‌ها در این شهر زندگی کرده‌اند می‌تواند به نوعی بدترین قانون ممکن باشد، اما قطعا باید بدانید که برای هر تصمیمی منطق و دلیلی وجود دارد.
دلیل تصویب قانون مردن ممنوع در شهر لانگیرباین
در سال ۱۹۵۰ عده‌ای از محققان متوجه شدند که اجساد کسانی که در قبرستان‌های این شهر دفن شده بودند تجزیه نشده‌اند و این موضوع خود دلیل وحشت بسیاری از دانشمندان شده بود، چرا که برخی از این اجساد ویروس‌های کشنده‌ای را در خود داشتند که با تجزیه‌نشدن آن‌ها در خاک سبب می‌شد تا این ویروس‌ها زنده باشند و مجدد سبب بروز مشکل در شهر باشند.
دلیل این اتفاق نیز دمای هوای به‌شدت پایین این شهر است که اجازه تجزیه اجساد را نمی‌دهد و جسم مردگان نروژی در شهر لانگیرباین به طور کامل سالم نگهداشته می‌شود. از همین رو بود که این قانون مردن و دفن جسد در این شهر نروژی برای همیشه ممنوع اعلام شد.اما این به این تعبیر نیست که هیچ‌کس در این شهر نمی‌میرد، بلکه فقط کسی را در قبرستان شهر لانگیرباین دفن نمی‌کنند.
مسئولین شهر لانگیرباین نمی‌خواستند اتفاقی برای کشور نروژ رخ دهد. بنابراین قانونی مبنی بر مردن ممنوع را در این شهر وضع کردند تا اجسادی که بیمار بوده‌اند با آب شدن جسدشان بیماری‌های آن‌ها در محیط پخش نشود و فاجعه انسانی رخ ندهد.
هنوز معلوم نیست ویروس‌ها و باکتری‌های بدن مردگان چه تأثیراتی می‌تواند روی بدن افراد زنده داشته باشد ولی با همه این حرف‌ها، این شهر در سال ۱۹۵۰ تصمیم گرفت که قید همه‌چیز را بزند و مرگ‌ومیر و دفن را غیرقانونی اعلام کند.
مردن هنوز در لانگیرباین نروژ ممنوع است، تا ساکنین دیگر این شهر در معرض خطر بیماری‌های مردگان قرار نگیرند.
دژ قهقهه، زندان شاهان ایران