در6 کیلومتری روستای فرنگ در استان گلستان، قدیمی ترین غار ایران قرار دارد که در سال 1342 مورد شناسایی قرار گرفت. غاری عجیب، با پیشینه‌ای بسیار طولانی.
قدیمی ترین مکان زندگی بشر در کجای ایران قرار دارد؟ غار کیارام یا به قول محلی‌ها غار دل دل به‌عنوان قدیمی‌ترین غار مسکونی در شمال کشور شناخته می‌شود. با مجله دلتا همراه باشید.
نور کافی در غار کیارام وجود دارد و تقریبا تا انتهای آن روشن است، مصالح بکار رفته در سقف غار از جنس رسوبات سنگی آهکی است و نحوه قرارگیری رگه‌های آن به طرز جالبی است که در کمتر نمونه‌هایی می‌توان مشابهش را دید. بخشی از سقف غار فرو ریخته و آثار ریزش و آوار در کف غار کاملا مشهود است. در دهانه غار رگه‌های سیاه‌رنگ براقی دیده می‌شود که در استفاده مستمر و استقرار طولانی به وجود آمده است. کف غار صخره‌ای بوده و به علت استفاده مستمر برای سکونت دام (گوسفند و بز) پوشیده از فضولات است.
نتیجه مطالعاتی که انجام شد، پیدایش آثاری از دوره‌های اسلامی، عصر آهن و ابزارهای سنگی دوره پارینه سنگی بود. بقایای جانوری به دست آمده حاکی از وجود یک محیط جنگلی در اطراف غار در آن دوره بوده است. غار کیارام محل سکونت گروه‌های شکار و جمع آورندگان غذا نیز بوده است. احتمالاٌ این مکان به دوره پارینه سنگی میانه (حدود ۱۰۰ هزار سال پیش) می‌رسد و احتمالاٌ در طی یک دوره میان عصرهای یخبندان یا طی یک دوره کوتاه گرم و در آخرین دوره یخبندان مورد استفاده انسان بوده است.
در جلوی غار یک رودخانه فصلی وجود دارد که ۷ متر پایین تر از کف غار است. ارتفاع دهانه غار در بلندترین نقطه در حدود ۲۴۰ سانتیمتری و کمترین ارتفاع در انتهای آن حدود ۲۰ سانتیمتری است. عمق غار در حدود ۲۴ متر است.
دسترسی آسان، نزدیکی به منبع تامین آب (رودخانه فصلی)، روشنایی نسبی داخل غار، امنیت و موقعیت جغرافیایی آن از جمله ویژگی‌هایی است که سبب برتری این غار و علت استفاده درازمدت و پیوسته آن در طول تاریخ و استمرار در آن شده است.
در6 کیلومتری روستای فرنگ در استان گلستان، قدیمی ترین غار ایران قرار دارد که در سال 1342 مورد شناسایی قرار گرفت. غاری عجیب، با پیشینه‌ای بسیار طولانی.
قدیمی ترین مکان زندگی بشر در کجای ایران قرار دارد؟ غار کیارام یا به قول محلی‌ها غار دل دل به‌عنوان قدیمی‌ترین غار مسکونی در شمال کشور شناخته می‌شود. با مجله دلتا همراه باشید.
نور کافی در غار کیارام وجود دارد و تقریبا تا انتهای آن روشن است، مصالح بکار رفته در سقف غار از جنس رسوبات سنگی آهکی است و نحوه قرارگیری رگه‌های آن به طرز جالبی است که در کمتر نمونه‌هایی می‌توان مشابهش را دید. بخشی از سقف غار فرو ریخته و آثار ریزش و آوار در کف غار کاملا مشهود است. در دهانه غار رگه‌های سیاه‌رنگ براقی دیده می‌شود که در استفاده مستمر و استقرار طولانی به وجود آمده است. کف غار صخره‌ای بوده و به علت استفاده مستمر برای سکونت دام (گوسفند و بز) پوشیده از فضولات است.
نتیجه مطالعاتی که انجام شد، پیدایش آثاری از دوره‌های اسلامی، عصر آهن و ابزارهای سنگی دوره پارینه سنگی بود. بقایای جانوری به دست آمده حاکی از وجود یک محیط جنگلی در اطراف غار در آن دوره بوده است. غار کیارام محل سکونت گروه‌های شکار و جمع آورندگان غذا نیز بوده است. احتمالاٌ این مکان به دوره پارینه سنگی میانه (حدود ۱۰۰ هزار سال پیش) می‌رسد و احتمالاٌ در طی یک دوره میان عصرهای یخبندان یا طی یک دوره کوتاه گرم و در آخرین دوره یخبندان مورد استفاده انسان بوده است.
در جلوی غار یک رودخانه فصلی وجود دارد که ۷ متر پایین تر از کف غار است. ارتفاع دهانه غار در بلندترین نقطه در حدود ۲۴۰ سانتیمتری و کمترین ارتفاع در انتهای آن حدود ۲۰ سانتیمتری است. عمق غار در حدود ۲۴ متر است.
دسترسی آسان، نزدیکی به منبع تامین آب (رودخانه فصلی)، روشنایی نسبی داخل غار، امنیت و موقعیت جغرافیایی آن از جمله ویژگی‌هایی است که سبب برتری این غار و علت استفاده درازمدت و پیوسته آن در طول تاریخ و استمرار در آن شده است.
دژ قهقهه، زندان شاهان ایران