مجله دلتا

روستای ایستا یکی از عجیب‌ترین روستاهای ایران است. اهالی این روستا اجازه ورود بانوان به روستای خود را نمی‌دهند و از استفاده هرگونه وسایل مدرن پرهیز می‌کنند.

در این مطلب از مجله دلتا قصد داریم درباره روستای ایستا در طالقان جایی که به ایستگاه توقف تکنولوژی معروف است صحبت کنیم. در کوچه‌های این روستا اثری از رد پای خودروها دیده نمی‌شود. مردم روستا، زندگی و آداب و رسوم گذشته را همچنان حفظ کرده‌اند.

اهالی روستای ایستا، عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و… برای آنان معنا و مفهومی ندارد. آن‌ها مهمان‌نواز گردشگران ایرانگردی هستند به شرطی که هیچ یک از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد. همان‌طور که تاکنون کسی از دنیای بیرون، زنان آنان را ندیده است. مردمان این روستا، برای خرید مایحتاج خود همانند پارچه، میخ و مقدار بسیار کمی آهن و شیشه و مانند این‌ها به شهر طالقان می‌روند و خودشان آهنگری و نجاری دارند. چندان مالکیتی برای اموالشان در میان خود نمی‌بینند و بر سر اموال با کسی نزاع نمی‌کنند. در دهکده‌ آن‌ها کسانی را می‌توان سراغ گرفت که تنها ۲ یا ۳ بار به بیرون از محل سکونت خود رفته‌اند. آن‌ها افراد غیر از خود را اهل بیرون می‌نامند.

اهالی روستای ایستا هیچ گونه خدمات دولتی دریافت نمی‌کنند. خوراکی را که خاستگاه و چگونگی تولیدش را ندانند، مصرف نمی‌کنند و از تناول گندم و میوه‌هایی که با کود شیمیایی و سموم دفع آفات به عمل آمده باشد، به شدت پرهیز می‌کنند. فراوان از لبنیات تولیدی خودشان استفاده می‌کنند. گوشت کم می‌خورند آن هم از گوشت حیوانات نر حلال گوشت. از میهمانان خود با چای پذیرایی می‌کنند، اما خود نمی‌نوشند. مردان در آنجا علاوه بر شلوار نخی یا پشمی دست باف، پیراهن بلندی بر تن می‌کنند که تا زانو را می‌پوشاند و اغلب کلاهی پشمینه بر سر دارند.

روستای ایستا یکی از عجیب‌ترین روستاهای ایران است. اهالی این روستا اجازه ورود بانوان به روستای خود را نمی‌دهند و از استفاده هرگونه وسایل مدرن پرهیز می‌کنند.

در این مطلب از مجله دلتا قصد داریم درباره روستای ایستا در طالقان جایی که به ایستگاه توقف تکنولوژی معروف است صحبت کنیم. در کوچه‌های این روستا اثری از رد پای خودروها دیده نمی‌شود. مردم روستا، زندگی و آداب و رسوم گذشته را همچنان حفظ کرده‌اند.

اهالی روستای ایستا، عروسی و عزا ندارند و مراسمی چون جشن تولد، سالگرد ازدواج و… برای آنان معنا و مفهومی ندارد. آن‌ها مهمان‌نواز گردشگران ایرانگردی هستند به شرطی که هیچ یک از زنان قصد ورود به روستای آنان را نداشته باشد. همان‌طور که تاکنون کسی از دنیای بیرون، زنان آنان را ندیده است. مردمان این روستا، برای خرید مایحتاج خود همانند پارچه، میخ و مقدار بسیار کمی آهن و شیشه و مانند این‌ها به شهر طالقان می‌روند و خودشان آهنگری و نجاری دارند. چندان مالکیتی برای اموالشان در میان خود نمی‌بینند و بر سر اموال با کسی نزاع نمی‌کنند. در دهکده‌ آن‌ها کسانی را می‌توان سراغ گرفت که تنها ۲ یا ۳ بار به بیرون از محل سکونت خود رفته‌اند. آن‌ها افراد غیر از خود را اهل بیرون می‌نامند.

اهالی روستای ایستا هیچ گونه خدمات دولتی دریافت نمی‌کنند. خوراکی را که خاستگاه و چگونگی تولیدش را ندانند، مصرف نمی‌کنند و از تناول گندم و میوه‌هایی که با کود شیمیایی و سموم دفع آفات به عمل آمده باشد، به شدت پرهیز می‌کنند. فراوان از لبنیات تولیدی خودشان استفاده می‌کنند. گوشت کم می‌خورند آن هم از گوشت حیوانات نر حلال گوشت. از میهمانان خود با چای پذیرایی می‌کنند، اما خود نمی‌نوشند. مردان در آنجا علاوه بر شلوار نخی یا پشمی دست باف، پیراهن بلندی بر تن می‌کنند که تا زانو را می‌پوشاند و اغلب کلاهی پشمینه بر سر دارند.